امام حسین از دوران کودکی به قرآن مجید عشق فراوانی داشت و در تمام مراحل زندگی خود، چه در کودکی و چه در جوانی و چه در دورانهای دیگر، همیشه از قرآن سخن می گفت و قرآن میخواند و لحظه ای از قرآن جدا نبود.

عصر روز تاسوعا، عمر سعد تصمیم گرفت به سوی خیمه های امام حسین حمله ور شده و عرصه را بر یاران امام تنگ کند، آن هنگام که حضرت ابوالفضل، خبر هجوم دشمن را به ایشان داد، امام حسین فرمود: به نزد اینها برگرد و اگر میتوانی از آن‌ها مهلت بگیر، تا امشب را به نماز و راز و نیاز با پروردگارم بپردازیم؛ خدا می داند که من به نماز و تلاوت قرآن عشق می ورزم و دعا و استغفار را دوست دارم. (مجلسی، 1403هـ.ق، ج 44، ص 391)

*در شب عاشورا، عاشقان جان بر کف امام حسین دور ایشان حلقه زده و ضمن اعلام وفاداری خویش، آن شب را به راز و نیاز و تلاوت آیات الهی سپری کردند؛ به گونه ای که راوی میگوید: آن شب، همچون کندوی زنبور عسل از خیمه های حسینی، تا پگاه صبح، صدای قرآن و مناجات به گوش می رسید. (سیدبن طاوس، 1417هـ.ق، فصل سوم، ص 132) حتی پس از شهادت، از سر مقدس امام حسین در چند نوبت، در کوفه و شام، صوت قرآن شنیده شد، که در یکی از موارد، از زید بن ارقم نقل شده (محققین، 1416هـ.ق، ص 571) که از سر مطهر امام که بالای نی بود، آیه نهم سوره مبارکه کهف «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَالرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَبا» شنیده شد. بنابر آنچه گفته شد، شایسته است پیروان آن حضرت هم به امام و مولای خود اقتدا کرده و همواره با قرآن مأنوس باشند.**> **>