وصفها، بزرگداریها، تبیین ها و توضیح های علی (ع) از قرآن و دربارة قرآن بس شکوهمند و دلنواز است.

 گاهی کلام علوی در پرده برگیری از رازها و رمزها و عظمتهای قرآن چنان اوج میگیرد و فراز میآید که انسان بیاختیار در برابر اوج بیان رشک برانگیز علوی سر تعظیم فرود میآورد.

 قرآن در نگاه علی (ع) بهار دلهاست که باید با آموزههای آن جان و دل را طراوت بخشید و شفای دردهاست که باید

 با رهنمودهای آن، از زشتیها و ناروایی ها رهایی جست و دردهای نفاق، کفر، کژاندیشی و کژرفتاری از صفحه جان و صحنه رفتاری زدود، آن بزرگوار فرمود: 

 تعلموا القرآن فانه احسن الحدیث و تفقهوا فیه فانه ربیع القلوب و استشفوا بنوره فانه شفاءالصدور .( نهج البلاغه، خطبه 110.)

 "قرآن را بیاموزید که نیکوترین گفتار است، و در آن ژرف بیاندیشید که آن بهار دلهاست و از پرتو هدایتش طلب شفا کنید زیرا که شفادهنده سینهها(ی دردآلود) است."

 و فرمود:

 و اعلموا انه لیس علی احد بعد القرآن من فاقه و لا لاحد قل القرآن من غنی. فاستشفوه من ادوائکم و استعینوا به علی لاوائکم فان فیه شفاء من اکبر الداء: و هوالکفر و النفاق و الغی و الضلال.(خطبه 176.)

 "و بدانید کسی را که با قرآن است نیازی نباشد، و بیقرآن بی نیاز نباشد، پس بهبودی خود را از قرآن بخواهید و در سختیها از آن مدد جویید. زیرا در قرآن شفای بزرگترین دردها یعنی کفر و نفاق و تباهی و گمراهی است."

 در آن روزگار که روزگار اوج بیان و سخن بود، قرآن در جامهای بدانسان زیبا و دلربا عرضه شد که همگان را به ستایش واداشت. علی (ع) از این زیبایی شگفت سخن میگوید و قرآنمداران و جستجوگران حقایق الهی را به ژرفنگری در اعماق جلیل آن فرامی خواند و همی بدان ها نشان میدهد که قرآن بسی ژرف است و ناپیدا کرانه: 

 ان القرآن ظاهره انیق و باطنه عمیق، لا تفنی عجائبه و لا تنقضی غرائبه و لا تکشف الظلمات الا به.

"براستی که قرآن ظاهری زیبا و باطنی ژرف و بیپایان دارد. شگفتیهایش پایان نپذیرد و ناشناخته هایش [  غرائب ] سپری نگردد و جز با فروغ آن تاریکی ها زدوده نشود." 

 این همه را باید از قرآن آموخت، در محضر آن نشست، از آموزه های آن بهره گرفت، گرهها را با هدایت آن گشود، از تنگناها با راهنماییهای آن رهید و با بصیرت و آگاهی از قرآن پرسید و پاسخ گرفت. به بیان مولی بنگرید: 

 ذلک القرآن فاستنطقوه و لن ینطق...

 "آن کتاب خدا، قرآن است، از آن بخواهید تا سخن بگوید و هرگز سخن نگوید..."(خطبه 158.)

 کلام عظیمی است و سخنی هدایت آفرین. آیتالله شهید سیدمحمدباقر صدر، نکته لطیفی را از این کلام برکشیدهاند:

 تعبیر "استنطاق" (به سخن درآوردن) که در کلام امام (ع)، فرزند راستین قرآن آمده، لطیفترین تعبیر از کار تفسیر موضوعی است که باعنوان گفتگو با قرآن و طرح مشکلات مربوط به هر موضوع، به قصد دستیابی به پاسخ قرآن، از آن یاد شده است.

 آنچه علی (ع) درباره جایگاه قرآن و چگونگی آن گفته اند، و تبیین و تفسیری که از ابعاد آن بدست داده اند، فراتر از آن است که در این سطور اندک بگنجد. با کلامی زیبا و ارجمند این بخش را به پایان میبریم 

 ... فهو معدن الایمان و بحبوحته، و ینابیع العلم و بحوره، و ریاض العدل و غدرانه، و اثافیالاسلام و بنیانه و اودیه

الحق و غیطانه، و بحر لاینزفه المستنزفون، و عیون لاینضبها الماتحون و مناهل لایغیضها الواردون، و منازل لایضل

 نهجها المسافرون و اعلام لایعمی عنها السائرون، و آکام لایجوز عنها القاصدون...

 "این قرآن معدن ایمان است و مرکز آن، و چشمه سار دانش است و دریاهای آن، و باغستان داد است و برکه ها و

 آبگیرهای آن، سنگهای زیرین بنای اسلام و پایه های آن؛ وادیهای حقیقت است و سبزه زارهای آن؛ دریایی است که

بر دارندگان آب آن را خشک نگردانند، چشمه سارهایی است که هرچه از آن برگیرند فرونخشکد، آبشخورهایی است که درآیندگان، آب آن را نکاهند،

 منزلگاههایی است که مسافران راهش را گم نکنند، نشانه هایی است که روندگان به روشنی آنها را میبینند،

پشته هایی است که روی آورندگان از آن نگذرند و آن را نگذارند."(خطبه198)

 علی (ع) با تصویرهایی بدینسان زیبا و تبیینهایی گویا از قرآن، دلها را از عشق به آن می آکند و همگان را به چنگ

زدن در این ریسمان الهی فرا میخواند.